Να ήταν τρένο η μοναξιά να γέμιζε με κόσμο, στη σκοτεινή τη σήραγγα να μη φοβάται μόνο, Κι ας ήταν κι η σιωπή σταθμός να σπάσει απο το κλάμα, αυτών που φεύγουν μακριά και λένε γειά στη μάνα. Να ήταν γαλέρα ο πόνος μας να σέρνεται απ' τ αγέρι, στο άπειρο να χάνεται να σβήνει σε άλλα μέρη. Κι ας ήταν κι οι καημοί πανιά ο ναύτης να τους δέσει, να μείνουν αταξίδευτοι στου λιμανιού τη μέση. Να ήμουν κι εγώ στάλα βροχής τον ουρανό να σκίζω, πάνω σε πέτρινες καρδιές να πέφτω να σκορπίζω...
γλυκα το μωρακι...να σου ζησει
sto kommati apousia... mporesa na taxidepsw kai na vrethw sthn akrives perigrafh tou ki ayto paei na pei epityxia sta grafomena sou...